Ey basiret ehli, bil ki görenedir görene, köre nedir, köre ne? Zira göz her bakışta hakikati müşahede etmez nice gözler vardır ki eşyaya nazar eder de manayı göremez gündem dedikleri hengamede asıl olan halkın sözünde değil, hakk’ın hükmündedir. Zamanın cümle devranı değişse de mukadderat bakidir çünkü yaşanacak olan levhi mahfuzda yazılmıştır bir gece vaktidir ki alemi mümkünat sükûta dalar, fakat o an büyük rüzgar uyanır. Nefesi hak esip de gönül kandilini tutuşturduğunda, uyuyanlar uyanır ölü sanılan dirilir dilsiz hakikat, kelam olur. Hak yolunun yolcusu, hakkel yakın derecesine erişmedikçe kendini bilmiş sayılmaz. Zira Atatürk hazretlerinin buyurduğu üzere, “Hayatta en hakiki mürşit ilimdir lakin Yunus Emre’nin hikmetiyle bilinir ki “İlim kendini bilmektir.” İlmi-i zahirle marifet kapısı açılmaz o kapı, ancak gönül ehline, tefekkür kandilinin ışığında aralanır. Kendini bilmek, varlık iddiasından soyunup hiçlik libasına bürünmektir.

     Çünkü hiç olan, varlığın hakikatini idrak eder. Biz dahi hiç olduk yolcu yola revan oldu yedinin başında, kırkın birinde, kaderin sır perdesi aralandı. Yerdeki frekans, göklerin nefesiyle birleşti Hızır’ın soluğu, zülkarneyn’in himmetiyle buluştu. O dem ki, insan zirveye erişir, artık duyar olduğu yalnızca rüzgarın kayalar arasındaki ıslığıdır. Çünkü o seda, Hakk’ın kün nidasının yankısıdır sır çoklukta değil, vahdette gizlidir eğer sır kesrette olsaydı, bir kaşık yoğurt bir kazan süte maya olmazdı. Nice kimseler vardır ki bu sözün batının idrak edemez, surette kalır zahirde yazılanı çalar, fakat manayı çalamaz çünkü mana, kalpten kalbe geçer kalemsiz yazılır, harfsiz okunur. Ve bil ki, alemde her sesin aslı bir nefesi kutsidir keman çalan melektir.

                                                                                                                     NURHAN HABİBE