Bırakın Su Sızıversin

Hayat bazen bize tuhaf bir gerçeği fısıldar: Herkesle yan yana durmak zorunda değiliz. İnsan ilişkileri de tıpkı toprak gibi… Her toprak her tohumu büyütmez; her insan da her kalbe iyi gelmez.

Kimi insan vardır, kökünüze gölge olur, ışığınızı keser, suyunu içip kendi yapraklarını parlatır. Siz kururken, o yeşil görünmeye devam eder. Ve siz, yıllarca bu ilişkiyi tutmak için uğraşmış olabilirsiniz. “Su sızmasın”, “Aramıza soğukluk girmesin” diye… Ama asıl mesele işte orada saklıdır: Bazı insanların durduğu yerde hayat size işlemiyordur. Bazen en iyi gelen şey, bırakmaktır suyun akmasına, gitsin aradan damla damla… Aranıza giren o su, temizler yük olduklarını, ayırır toprağı kökünüze zarar verenden. Bu bir kopuş değil; bir aralanma, bir mesafe koyma, bir kendine dönme hâlidir. Ve bir sabah fark edersiniz: Toprağınız yeniden hava alıyor. Kökleriniz yeniden derine işliyor. Siz… Yeniden büyüyorsunuz.

Bir çiçeğin yanına her çiçeği dikmezler. Bazıları birbirini boğar: aynı suya talip olurlar, aynı güneşi isterler, aynı köklere sarılırlar… Ama biraz ayrı durduklarında, her biri kendi alanında büyür, boy verir, renklenir.

İnsan ilişkileri de böyle değil mi?

Bazen en çok değer verdiğimiz kişiler, bizi en çok tüketenler olur. Ve biz hep şöyle deriz: “Onsuz yapamam.” . Ama aslında yapmak zorunda değiliz. Onlarsız rahat nefes almayı öğrenmemiz yeterli.

Kendi iç sesinizi duymak istiyorsanız, her sesi susturamazsınız belki, ama uzaklaştırabilirsiniz. Biri sizi sürekli yoruyor, kırıyor, küçültüyorsa… Orada artık sevgi değil, hayat kaybı vardır.

Her ilişkinin bir ömrü, her insanın kalpte bir yeri vardır. Ve bazı yerler sadece hatıra olarak güzeldir.

O yüzden… Bırakın bazı insanlarla aranızdan su sızıversin. Belki de çiçekleriniz tam da o uzaklık sayesinde yeşerecek, serpilecek, kendi bahçenizde göz kamaştıracak…