Aşk; adı söylendiğinde bile kalpte ince bir kıpırtı bırakan, ruhun en gizli köşelerine sızan o büyük sır. İnsan çoğu zaman aşkı yalnızca bir başka insanda arar. Oysa aşk, tek bir yüze, tek bir bedene, tek bir kalbe hapsedilemeyecek kadar engin ve sınırsızdır.

Aşk, bir sanatçının resmine düşen ilk fırça darbesidir; bir yazarın kaleminden taşan ilk kelime… Aşk, sabahın en sessiz vaktinde göğe bakarken insanın içine dolan tarifsiz huzurdur. Toprağa düşen yağmur damlasında da vardır, gözyaşında parlayan umut kırıntısında da.

Bir işe tutkuyla sarılmak da aşktır. Çünkü aşk, sahiplenmektir; yalnızca sevmek değil, emek vermektir. Kimi zaman uykusuz kalmak, kimi zaman sabretmek, kimi zaman da yandığını bile bile vazgeçmemektir. İnsan hangi işe kalbini katıyorsa, orada aşkın izini bırakır.

Ama aşk yalnızca güzellik değildir; içinde yanmayı da barındırır. Bir çiçeği sevdiğin için koparamamak, bir insanı sevdiğin için özgür bırakmak, bir hayali sevdiğin için ömrünü adamak… Aşk, bazen içini parçalayan bir susuş, bazen de kelimelere sığmayan bir coşku hâlidir

Ve belki de aşk, en çok insana kendini hatırlatır. Çünkü aşkla sevdiğimiz her şeyde, aslında kendimizin en derin parçalarını görürüz. Birini severken, onda saklı kalmış tarafımıza dokunuruz. Bir işe tutkuyla bağlanırken, ruhumuzun özlemini gideririz.

Konumuz aşk olduğunda, onu tanımlamak ne mümkün… Belki bir ömür sürer anlatmaya çalışmak, yine de eksik kalır. Çünkü aşk, tanımın ötesindedir; yaşanır, hissedilir, insanın iliklerine kadar işler ve geriye tek bir hakikat kalır: "Aşksız bir hayat, eksik bir hayattır."
Aşk, insana verilen en büyük hediyedir; fakat aynı zamanda en ağır sınavdır. Çünkü aşk, kalbin kapılarını ardına kadar açmayı ister. İçeriye ışık da girer, karanlık da… İnsan sevdikçe hem çoğalır hem eksilir; hem güçlenir hem de incinir. İşte aşkın büyüsü burada gizlidir: Zıtlıkların aynı kalpte buluşabilmesinde.

Bazen bir bakışın içinde bütün hayat saklanır. Bazen bir gülüş, bir ömrü aydınlatır. Ama aşk sadece insandan insana geçmez; kimi zaman bir çocuğun masum gözlerinde, kimi zaman bir kitabın sayfalarında, kimi zaman da gün batımının kızıllığında yakalar insanı. Aşk, aslında hayatın ta kendisidir.

Sevdiğin işi yaparken, kalbini koyduğun her şeyde, terinle yoğrulmuş her emeğinde aşk vardır. Çünkü aşk, yalnızca hissetmek değil, inşa etmektir. İnsan neye aşk ile bağlanırsa, orada iz bırakır; adı unutulsa bile, ardında bıraktığı şey yaşamaya devam eder.

Ve aşk, insana ölümsüzlüğün kapısını aralar. Birini sevdiğinde, onda kendinden bir parçayı bırakırsın. Yazdığında, söylediğinde, yaptığında hep aynı şey olur: Sen geçip gitsen bile, aşkın kalır. Çünkü aşk, insandan daha kalıcıdır.

Aşk, tanımın ötesinde; sessizlikte, bakışta, dokunuşta, hatta yoklukta bile kendini var eden bir sırdır
Ve ne kadar yazarsam yazayım, ne kadar kelimeyle süslersem süsleyeyim, kelime kalabalığı birer gölge gibi düşecek önünde. Çünkü aşk, sadece bir tanım değildir; sözcükler onun ağırlığını taşıyamaz, cümleler onu yakalayamaz.

Aşk, bir bakışta saklıdır, bir gülüşte yankılanır,
bir dokunuşta kalbe işler. İçinde susmak, hissetmek, teslim olmak vardır. Kelimeler yetersizdir ama kalp bilir, ruh anlar. Aşk, yaşanan her anın içinde çoğalır, her nefeste yeniden doğar ve sonsuzluğa doğru uzanır.

"Aşk, anlatılmaz. Hissedilir ve yaşanır!"

Seda Özlem Başpınar