Araf

​Bitti. İnsanlık bitti.
​‘Aman’ dilemeye yüz, vermeye vicdan kalmadı. Dere tepe düz gittim; bütün iyi niyetlerimi yollara serptim. Bir daha geri dönmedim, bu kadar inançsız ve bu kadar güvensiz geri dönülmezdi çünkü.

Heybemi yırtan kırıklarımı saymak istedim. Bitmiş, tükenmiş, birer birer yere dökülmüşlerdi. Kırılacak kimsem, kızacak nefretim bile kalmadı; çünkü insanoğlu artık nefreti bile hak etmiyordu.

​"Araf" dedikleri bu olsa gerek...
​Gönül heybemi açtım, önüme koydum; ne bir umut vardı, ne de bir küslük. Boşluk değildi bu. Üzerimdeki ağırlıkları atmanın umursamaz rahatlığıydı. Rahattım; duygu denilen fazlalıklardan kurtulmuştum. "Mübalağa" demişlerdi sevmeye, haklıydılar. Böylesine muazzam bir duygu, insana yükten başka bir şey olmuyordu. Kendi kalbimin hamalı olmuştum.

Yine de, özlemeyi özledim.
Belki hissetmeyi, belki de çivisi çıkmış bu dünyada insan gibi kalabilmeyi. Ama yeniden olmuyordu hiçbir şey. Giden de yiten de bir gün unutulmaya mahkûmdu ve biz, "İnsan" denen varlıklar, kaybettikten sonra kıymet bilenlerdik. Geçmiş bitmişti, bugün flu; yarının garantisi yoktu. Bu hayat beni de sevgisiz ve duygusuz bıraktı. Pişmanlığı bile hissetmeyi unuttum artık. Keşkem yok.

​Ama “Keşkem yok” dediğim yerde bile içimde bir yer hâlâ kıpırdıyor. Sanki unuttuğumu sandığım bir parça, durup dururken nefesimi tutuyor. Sessizce hatırlatıyor: “İnsan olmanın laneti de, lütfu da budur.”

​Hiçbir şeye bağlanmayan, hiçbir şeye inanmak istemeyen bir yanım var. Bir de her şeye rağmen yeniden doğmaya çalışan incecik bir tarafım. İkisi kavga etmiyor, barışmıyor da. Sadece yan yana duruyorlar; sanki ben, iki ayrı benmişim gibi.

​Bir yol daha çıktı karşıma. O yolda en sevdiğim yoktu. Beni eksik bırakıp, büyütüp gitti. Düşlerimi düşündüm ve düşlerimden düşüşümü. Bir düş için başkalarının düşünü kabusa çevirdiğimi, bir kabusu düş sandığımı... Gittim. Dere tepe düz gittim. Düşündükçe fark ettim hayatta hiçbir şey bize ait değil. Ne insanlar, ne duygular, ne de zaman. Her şey sadece bir süreliğine bize uğruyor, içimizden geçiyor ve sonra kendi yoluna gidiyordu. Ben de kendi yoluma gittim. Durmadan yürümeye başladım. Yorulmayı sevdim, düşünmeyi unutturdu diye. Heybemi açtım, koydum yine önüme; baktım, içinde sadece acı kalmış. Dinleniyordum, dinlendikçe acıyı hissediyordum. Nefesim kesilene kadar yürümeliydim.

​'Araf'mış bu, öyle diyorlar. “Söyle,” diyorlar, “Aşk mı bozdu kelimelerinin görüntü ve ses ayarını?” Aşk, sandıkları kadar büyük bir kelime değilmiş. Dünya daha geniş, insan daha derin, kırılmak daha gerçekmiş. Ben, kendimi sevecek kadar büyüdüğüm yerde, aşkın bana dar gelen taraflarını bir bir sildim. Küçücük bir duygu zerresine yüklediğim bütün anlamları geri aldım. Ona yüklediğim bütün niteleme sıfatlarının üstünü karaladım, “Bu kadar küçüksün” der gibi...

Yol devam ediyordu... Yoruldum. Yorulmayı sevdim. Ben artık yorgunluğu yoldaş bildim. Bir ara insanlık çıktı karşıma, yüzündeki binlerce maskeyi gördüm. Meğer maskeleri satıyormuş. "Kaça?" dedim. 'Hiç'e dedi. 'Hiç'e kadar maske aldım. Seviyormuş gibi yapanlara, inanıyormuş gibi yapan maskeyi taktım. Yanımdaymış gibi yapanlara, minnet dolu maskemi taktım. Bir tek "Beni affet." diyenlere maske takmadım. Dedim ya herkesi, her şeyi affettim. Sıkıldım bir süre sonra, herkesleşmekten. Attım bütün maskeleri, özüme sığındım. Ben bir tek, dünyanın gürültüsünde kaybolan insanlığımı özledim.

​Sonra yine yola devam ettim. Yol bitmedi, ben bitmedim. Adımlarım ağırdı ama her adımda biraz daha kendime yaklaştım.

Araf dedikleri yer, insanların arasındaki boşluk değilmiş. İnsan, en çok kendisiyle kendi arasına sıkışıyormuş. Ben işte, o sıkışmış halimi çözdüm. Ne aşka tutundum, ne öfkeye; ne geçmişe sığındım, ne geleceğe umut bağladım. Sadece bugünle barıştım ve yol dediğin; bazen bir insana çıkmaz, bazen bir umuda dönmez, bazen bir duaya değmez... Ama her zaman insanı kendine getirir. Ben işte, özüme döndüm.

Seda Özlem Başpınar