BAŞI EĞİK BAŞAK

Zamanın birinde, bir çiftçi ile oğlu buğday tarlasında dolaşıyormuş.
Oğlu, “Babacığım, şu dimdik duran başaklar tıpkı hayatta başı dik gezen insanlara benziyor. Şu başı eğik başaklar da sanki boynu bükük, zavallı insanlara, değil mi?” demiş. Babası gülümsemiş, iki başak koparmış. Başı dik olanı oğluna göstererek,
“Bak evladım, başı dik duran bu başağın içi bomboş. Tıpkı kibirli ve kendini beğenmiş insanların aklı gibi… İçsiz ve gösterişli.”
Sonra eğik başağı uzatmış:
“Bu da senin zavallı dediğin başak. İçi buğdayla dolu, bereketli. Tıpkı, ilim ve iyilikle dolu insanların tevazusu gibi. İnsan, olgunlaştıkça eğilir; kibirle doldukça dikleşir.”

İşte bu hikâye ile başlamak istedim yazıma. Aslında anlayana bu kadarı yeter. Ama anlamayana? Ne diyelim, “Anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna az!”
Biliyor musunuz, kendini zeki sanan, Kaf Dağı’ndan parça kopardığını düşünen insanlardan oldum olası hazzetmem. Dinler gibi yaparım sahte sözlerini, kahkahalarına eşlik eder gibi görünürüm. Oysa içimden, onların cehaletine kahkahalar atarım. Belki tuhaf gelecek ama fark ettim ki, kalemi yeniden elime almama sebep oluyorlar. O hâlde teşekkür etmek gerekir; çünkü boş gururları, bana dolu cümleler yazdırıyor.

Sonra bir de yakınırlar: “Benim neden dostum yok?”
Olmaz tabii! Dost bir yana, arkadaşın bile olmaz; hatta eşin bile yanında durmaz. Çünkü kibir, insanın etrafını çorak tarlaya çevirir.
Naçizane bir teklifim var: “Oku!”
Okumak cehaleti öldürür, kibri söndürür. Bulmaca çöz, yemek yap, temizlik yap; hem evin, hem ruhun arınır. Ama sen, bu satırları okusan da anlamayacaksın. Çünkü beyninin yarısını bile kullanmıyorsun. Yine de ben, başı eğik bir başak gibi, sana cevap vermek istedim.

Son sözü Mevlânâ’ya bırakayım:
“Duydum ki gıybetimi etmişsin,
yüzüme söylemekten kaçmışsın.
Benim gibi bir acizden korkmuş,
Allah’tan korkmamışsın!”

Ziya Paşa’nın haklı ikazıyla noktayı koyayım:
“Nush ile uslanmayanı etmeli tekdir,
Tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir!”

Seda Özlem Başpınar