DOĞRU OKUMAK

‘İkra’ ile başladı müjdenin bahar olanı.

Kimi, O’nun esintisiyle yele karıştı.

Kimi de bu sese kulak verip en güzel aşka yelken açtı.

Çok basitti aslında okumak: Açıp bakacak ve asırlar ötesinden ders çıkartarak hatalarımızı en aza indirecektik.

Kopup giden anlarımız, zaman olup akıp giderken, arkamıza dönüp baktıklarımız ise mazi olarak geçmişte yerini alıyordu hep.

Var oluşumuz ve varlığın içinde yok oluşumuz da bu sırrın içinde hapsolmuş zaten.

Yandığımız dertlerle ulaşamadığımız hedefler, uzaklaştırır oldu bizi hakikat çemberinden.

Peki, ya uğruna canımızı heba edecek kadar sevdiğimiz ve ‘keşke benim olsa’ dediklerimiz…

Sanırım biz ilmeğin ucunu ta baştan yanlış ilikledik ya da yanlış bağladık.

Oysa okuyup tanıyacaktık kâinatı ve sonrasında ona göre hazır edecektik azığımızla çadırımızı. Ve görecektik ki elde kalan sade beyaz bir kefenle ardında hayırla yâd edilen bir dua imiş.

Niceleri iyi bilir ki okumak; sadece art arda sıralanmış kelimelerin hece bütünlüğü çerçevesinde akıcı bir cümlenin sonundaki noktanın ‘son’ bitişiyle değil; en başta temsil ettiği öznesinde saklı: ‘Ben!’

Okumak; ne sadece emri yerine getirmek için ne de demiri kesmek içindir. Okumak, emrin sahibine kulak verip demiri usulünce kesmektir. ‘Anladın mı?’ ile ‘Anlata bildim mi?’ arasındaki fark gibi…

İnce bir çizginin naifliğinde kaybolmaktır.

*

‘İnsan ne ile yaşar?’ der Tolstoy. Buna ek olarak ‘insan ne için yaşar?’ diye de sorsak cevabınız ne olurdu?

Tevrat, ‘Yaşat’ derken, İncil’in ilk emri ‘Sevgi’ idi. Kur’an ise ‘Oku’ diyerek ikaz ediyordu insanlığı. Anlaşılan o ki ne Yahudi kendisine indirilene uyup yaşattı ne Hristiyanlık sevgi getirdi ne de Müslümanlar okumayı seçti. Seçilen sadece benlik duygusuydu ve insanlık, maddi menfaatlerinin karşılığında, çok ucuza elde edebileceği ‘Huzur’u artık satın alabilecek argüman bulamıyor. Oysa yaşam kılavuzumuzu doğru kaynaktan yine doğru bir şekilde okuyup kurtulacak ve emaneti sahibine teslim edip terk-i diyar edecektik buralardan. Şimdi ne mi oldu? Çok zor be arkadaşım! İnan her geçen gün çıkmaz olan sokağımızın mesafesi biraz daha uzuyor ve yolun sonunda görüp görebileceğimiz tek şey: Son!

Hani, çok sık kullandığımız bir söz var ya: ‘Sonumuz hayır ola!’. İşte öyle bir şey…

Anlaşılan o ki okumak bize çok ağır geliyor.

Oysa bir çekirdeğe saklanmış fidanla, gökyüzünden yağan bir damlanın, güneşi görünce boy alması gibi bir şey bu. Yeter ki bakış açımızı ve ön yargılarımızı yerle yeksan edelim.

Tabi biz yeksan olmadan önce…

Sevgiyle okuyup, yaşatmanız dileğiyle…