Yıl… Bin dokuz yüz yirmi sekiz. Köyümüz Sivas’ın yamacında… Evler toprak, yollar çamur, ama çocukların gözlerinde bembeyaz bir umut var.

Ben… Saffet. On yaşındayım. Okulumuz küçük bir kerpiç bina… Bir kara tahta, birkaç sıra, bir de öğretmenimiz var. O sabah öğretmenimiz geldi, yüzü heyecanla parlıyordu:

 “Bugün çok özel bir gün çocuklar! Büyük bir misafirimiz var.”Koşa kosa köy meydanına çıktık.

Tüm köy meydanı dolmuştu! Kadınlar, erkekler, çocuklar, askerler… Herkes oradaydı.

Sonra bir araba yaklaştı. Ve içinden biri indi. Elinde beyaz bir tebeşir, yüzünde güneş gibi bir gülümseme…

Annem fısıldadı: “O… Mustafa Kemal Paşa!”

Bir anda herkes sustu. Rüzgâr bile... Durdu sanki.

Mustafa Kemal Paşa kara tahtanın önüne geldi. Tebeşiri kaldırdı… Ve büyük harflerle yazdı:“A–B–C

Tahtadan bir tıkırtı duyuldu… Sonra o tıkırtının ardından bir ülke nefes aldı.

“İşte çocuklar… Bundan sonra bu harflerle okuyacağız, bu harflerle yazacağız. Artık kendi dilimizde düşüneceğiz!”

O an kalbim öyle hızlı çarptı ki… Harfler havada uçuştu sanki. Bir kelime bile bilmeden tahtada umut yazıldığını hissettim.

 “Bir Milletin Öğretmeni ”Gazi Mustafa kemal Paşaydı o öğretmenimize döndü, elini omzuna koydu ve dedi ki: > “Aydınlık, bir harfle başlar evlat…”

“Ben de sizin gibi bir öğretmenim. Milletimizin Başöğretmeniyim.”

O an, orada bulunan biz çocuklar… Ne demek istediğini tam anlamadık. Ama gözlerindeki ışığı gördük.

O ışık, tebeşir kadar beyazdı, gelecek kadar parlaktı.“ Yıllar geçti… Ben büyüdüm… Ve öğretmen oldum.

O kara tahtanın önünde ilk harfi yazan o adamın izinde yürüdüm. Her “A” harfini yazarken…

Duyarım o sesi:  “Aydınlık, bir harfle başlar evlat…”Ve her 24 Kasım geldiğinde,

O anı Yeniden yaşarım. O kara tahta… O beyaz tebeşir… ve o ışık dolu gözler…