SONBAHARDA AÇAN ÇİÇEK 

     Telefon çığlık çığlıga bağırıyordu. Kah ayazda sıcak bir kulübe arayan çocuk, kah mevsimini kaybetmiş bir çiçek, kah aşkın nârında kavrulan bir yürek çığlığı. Her çalışı ayrı bir ok gibi saplanıyordu kalbine Azelya’ nın. Ah Azelya, elini uzatsa yanacak, uzatmasa yanlızlık nöbetine bir gece daha katacak. Sessizce bir adım daha uzaklaştı.  

     Hep güçlü bir kadın diye akıllara kazınmıştı bir kere. Yanlış sokaklarda kimse onunla karşılaşmamıştı. Yanlış dudaklarda zikredilmemişti adı. Yanlış bakışlar değmemişti çehresine. İşte şimdi sonbaharındaydı. Ve topraklarında yeşermeye çalışan bir çiçek, ona tatlı tatlı gülümsüyordu. Küçücüktü, bahar kokuyordu.  

     Azelya buğulu gözleriyle süzerken onu,  

     ---Sen, mevsimini şaşırmış bir çiçek, ne arıyorsun burada? diye mırıldandı.  

     Çiçek masum güzelliğiyle öyle içten bakıyordu ki,  

     ---Senin topraklarında can buldum, filizlendim. Benim yerim senin yurdun, dedi.  

     Henüz küçüktü, bilmiyordu. O topraklar onu üşütecekti, solduracaktı. Gözlerindeki ışıklar, gülüşündeki renkler bir bir eksilecekti. Azelya, doyasıya seyretti o masum gülüşü. Evet, onun vatanı bahardı. Bu soğuk rüzgarlar üşütecekti. O bunun farkında olmasa da, Azelya biliyordu.  

     ---Bugün burada, benimle kalabilirsin, ama yarın gitmelisin, dedi.  

     Çiçek biraz önce ışıl ışıl bakarken, gözlerine kara bulutlar çöktü. Ayrılık sözcüğü küçük yüreğine ağır gelmişti. Azelya usulca, 

     ---Bu gün bizim, tadını çıkarabiliriz, dedi. 

     Sımsıkı sarıldı o gün bahar kokulu çiçeğe. Sıcağında ısındı. Bir kelebek misali yapraklarına kondu. Sonbaharında, ılık bir ilkbahar tazeliği sarıyordu tüm hücrelerini. Unuttuğu ne çok şey varmış, bu minik çiçek ile tüm güzellikleri teker teker hatırladı. Evet bir bahar vardı, güneşiyle, çiçekleri, kuşlarıyla. Bu çiçek yaşanılası ne çok şeyi hatırlatmıştı.  

     Ve bir günün sonuna gelmişlerdi. Artık minik çiçeğin kendi baharına kavuşması gerekirdi. Yoksa gün gün solacaktı. Azelya ellerini uzattı, çiçek öyle ağlamaklı baktı ki, elleri titredi, geri çekildi.  

     Çiçek hüzünle, 

     ---Yapma, dedi 

     Azelya,  

     ---Yaşamalısın, dedi. 

     Ve ellerini tekrar uzattı. Topraktan ayırmaya çalıştıkça çiçek direniyordu. Ama Azelya kararlıydı. Canını yakmadan çıkarıp kendi baharının topraklarına dikti.  

     Geri döndüğünde narin yüreğini ıstacak bir şey kalmamıştı. Yaşadığı baharı unutmaya çalıştı. Elleri, bedeni, yüreği üşüyordu. Gözlerindeki bulutlar, yağmur olup akmak için bahaneler arıyordu.  

     Çiçek, bahar topraklarında, yüzü sonbahara dönük susuyordu. Ne dalına konan kelebekler, ne neşeli şarkılar söyleyip uçan kuşlar avutuyordu onu.  

Azelya ve bahar çiçeği, yüzleri birbirine dönük, biri üşüyor, biri soluyordu. Yanlış mevsimlerde dolanmaktansa, yalnızlığın soğuğunda ölüyorlardı.  

                                             FİLİZ AKKAYA