Merhaba Anne

Nasıl bir merhaba, bilmiyorum.
Acının en keskin yerinden geçerek sana seslenmek varmış demek yazgımda.
Oysa sen öğretmiştin;
"Gittiğin yere gülümseyerek gir, merhaba demeden adım atma" derdin.
Bilmezdim, bir gün böyle bir merhaba ile seni selamlayacağımı.
Şimdi eminim,
Akan gözyaşlarıma kızıyor,
"Böyle merhaba olmaz!" diye fısıldıyorsundur toprağın altından.
Bilmiyorum kaç yıl geçti, kaç mevsim döküldü üzerimize.
Ama sanki takvimler de kırgın bana,
Sen gideli, merhabalar düşman oldu bana.
Yine de kızma, üzülme…
Ne yaşarsam yaşayayım, ne kadar kırılsam,
Senin öğrettiğin gibi yapıyorum hâlâ.
Doğan güneşe bile gülümseyerek merhaba diyorum,
Sen üzülme diye, anne.
Son gelişimde toprağına ektiğim tohumlar filizlenmiş,
Biliyor musun, onlar da gülümsemeyi senden öğrenmiş.

Ve bir şey daha var…
Çok istediğin o bahçeli evi hatırlıyor musun?İşte şimdi, o ev bir çocuk yuvası oldu.
Gittiğimde, kapının önünde dizilmiş minik ayakkabıları gördüm önce.
Ardından içerden yükselen kahkahalar sarıp sarmaladı beni.
Bir köşede tahta oyuncaklar,
Balkonun demirlerine asılmış rengârenk rüzgar gülleri,
Ve pencerelerde çiçek açmış umutlar…
Çocukların sesi dolanıyor odalarına artık.

Ve o yuvanın adı…
Merhaba Anne.
             Sibel ATAPEK